Deel 6 van Arthur van Amerongens queeste naar de keurigmensen van Europa. Deze week: Philip Dewinter, Vlaams parlementslid, 1ste ondervoorzitter van het Vlaams parlement en raadslid in de Antwerpse gemeenteraad voor het Vlaams Belang.
Foto's © Teun Voeten

Dewinter: Van mijn boek Omvolking zijn inmiddels bijna 5000 exemplaren verkocht, terwijl het in geen enkele boekhandel ligt. De Omvolking is volgens de mainstream media een complottheorie, een poging van extreem-rechts om de mensen schrik aan te jagen. Mijn boek wordt volledig genegeerd, maar een boek van Dirk Verhofstadt - de broer van -  wordt bejubeld. Met zijn Dagboek 1933 wil hij bewijzen dat we terug zijn aan het einde van de Weimar-republiek. En nu komen de extremisten. Wij dus. Verhofstadt hoort onze laarzen al stampen door de Wetstraat in Brussel. Vervolgens sluit het Vlaams Belang het parlement en roepen we de fascistische dictatuur uit. 

Bij de mainstream media staan alle neuzen min of meer dezelfde kant op. Dat staat ook in de fameuze nota: De VRT en de democratische samenleving. Een nota met richtlijnen van de openbare zender, die met geld van alle Vlamingen betaald wordt, dus ook door de Vlaams Belang-kiezers. Daarin worden wij met naam en toenaam genoemd. De richtlijn is: alleen nieuws over het VB als het relevant is. Als er nieuws is over ons. Geen nieuws, dan geen berichten. En zeker geen human interest verhalen over het VB. Onze politici mogen niet vermenselijkt worden. Die nota van de VRT is de richtlijn voor alle politiek correcte journalisten geworden. 99 Procent dus. De journalist wordt zo een activist.

Narco Central

Dr. Teun Voeten * is antropoloog en oorlogsfotograaf, gepromoveerd op het Mexicaanse drugsgeweld. Voor GeenStijl berichte hij eerder al uit Odessa en de VS. Nu keert hij terug voor een 4-delige reportage over de narco-staat der narco-staten (Mexico dus, niet Nederland). * Hier deel 1, deel 2 en deel 3*. Dit is deel 4. *

Een dagje rijden op bergwegen tussen de cactussen, 1000 km boven Michoacán ligt de staat Sinaloa, bakermat van de Mexicaanse drugshandel. Al 100 jaar geleden werd er op kleine schaal opium verbouwd, door Chinese gastarbeiders die hun verslaving uit hun moederland meenamen. Slimme Mexicanen roken geld en trapten in de jaren 1930 in een pogrom de Chinezen eruit en namen de toen nog kneuterige opiumhandel over. Via marihuana en coke werden drugs uiteindelijk de megamiljardenindustrie die het nu is. 

De staat is thuisbasis van het oppermachtige Sinaloakartel. De grote baas, El Chapo Guzman, wist twee keer eerder uit een Mexicaanse cel te ontsnappen. Na zijn derde arrestatie werd hij aan de VS uitgeleverd en verdween in 2020 voor levenslang in een Amerikaanse Maximum Security Prison. Het Sinaloakartel is in feite geen hechte organisatie, het is meer een samenwerkingsverband van vijf à zes families die elkaar, als redelijke zakenmensen, het licht in de ogen gunnen, legt redacteur Ismael Bojórquez me op de zwaar beveiligde burelen van RioDoce uit. Maar de zonen van El Chapo, Los Chapitos, zwaaien in feite de scepter en de andere groepen betalen een provisie aan hen. In ruil daarvoor zorgen de welpen van El Chapo voor rust en orde. Daarom is in Sinaloa, in tegenstelling tot Michoacán, het moordcijfer zo opvallend laag. Het CJNG denkt er ook niet over om hier een stap te zetten, want dan krijgen ze te maken met de vuurkracht van het Sinaloakartel.

Dat ondervond ook de overheid toen die het in het hoofd haalde om Ovidio Guzmán, een van de zonen van El Chapo, te arresteren in oktober 2019. Ovidio heeft de bijnaam ‘El Nuevo Ratón,’ de nieuwe muis. Met zijn knappe, Clooneyeske trekken zou hij een fotomodel kunnen zijn. De appel val niet ver van de boom en samen met zijn broers heeft Ovidio de zaak van Pa overgenomen. Hij is nu de facto de CEO van het Sinaloakartel. Die lieten zich niet onbetuigd nadat het nieuws van de arrestatie als een lopend vuurtje rondging. Binnen no time mobiliseerden rond de zevenhonderd kartelleden zich. Ze vormden spontaan milities en trokken met AR-15’s en .50 kaliber machinegeweren door de straten. Culiacán zag voor het eerst Urban Warfare toen het kartel met guerrilla tactieken leger en politie aanviel. Er vielen zeventien doden, voornamelijk aan de kant van het leger. De Mexicaanse president gaf hoogstpersoonlijk opdracht om Guzmán junior weer vrij te laten om verder bloedvergieten te voorkomen. Een politieagent die betrokken was bij de arrestatie werd een week later vermoord in een regen van 155 kogels. 

Om nog even in te wrijven wie er nu echt de baas was, trouwde enkele maanden later de dochter van El Chapo in de zalmroze kathedraal in het centrum van Culiacán. De wijde omgeving was afgezet met de bekende geel-zwarte plastic ‘do not cross’ politielinten. Maar nu waren het kartelleden die openlijk met hun zware automatische geweren de veiligheid garandeerden.

Los Viagras en de generaal

Dr. Teun Voeten * is antropoloog en oorlogsfotograaf, gepromoveerd op het Mexicaanse drugsgeweld. Voor GeenStijl berichte hij eerder al uit Odessa en de VS. Nu keert hij terug voor een 4-delige reportage over de narco-staat der narco-staten (Mexico dus, niet Nederland). Hier* deel 1, deel 3 en deel 4*. Dit is deel 2. *

De belangrijkste criminele groep in de streek heet Los Viagras, het plaatselijke kartel dat een gebied van ongeveer 50 vierkante kilometer domineert. ‘Overdag zie je ze niet, maar als het donker is komen de gewapende elementen naar buiten en zijn ze de baas op straat.’ zegt Don Hipolito. Het jaar ervoor, maart 2021, bracht Ronaldo, een lokale collega, me in contact met Los Viagras. Ze vertelden me dat ze in feite een soort autodefensa zijn die het beste met de bevolking voor hebben en ze beschermden tegen Las Cuatro Letras, de vier letters, het oprukkende CJNG. 

Ik dacht eerst dat dit een eufemistische naam was voor het CJNG omdat de mensen bang waren om de naam, gelijk Voldemort, hardop uit te spreken. Echter, volledig uitgesproken is Cartél Jalisco Nueva Generación een mond vol. Het alom gevreesde CJNG wist in een paar jaar tijd op ultra-gewelddadige wijze in 29 van de 32 staten van Mexico een stevige voet aan de grond te krijgen.  

Maar hier in de buurt is het CJNG ver weg en domineren de Viagras in feite het hele economische leven, legt Don Hipolito me uit. ‘Ze pretenderen zoals veel groepen een autodefensa te zijn, maar het is gewoon georganiseerde misdaad. Wij waren in feite de enige schone groep.’ Uit de mond van Don Hipolito klinkt dit niet objectief, maar ik hoor later op het Minsterie van Veiligheid hetzelfde. 

Don Hipolito legt uit dat een van de commandanten van Los Viagras de eigenaar is van een groot plaatselijke benzinestation. De Viagras leggen boeren een belasting op van tien procent van hun omzet. ‘La Quota’, heet dat. Soms dwingen ze boeren de eigendomstitel van hun land te verkopen voor spotprijzen. Ze hebben ook het monopolie op de producten van de buurtwinkels. Zij kopen alles in het groot in en bewaren dat in een opslagloods. De middenstand is verplicht zijn inventaris daar te kopen, met een meerwaarde van vijftien procent. In ieder geval doen de Viagras met de vorming van dit groothandelsmonopolie de oorspronkelijke betekenis van het woord kartel eer aan. De Viagras hadden me vorig jaar verteld dat ze een einde hadden gemaakt aan het verkopen van crystal meth. Dealers werden hard aangepakt. Dat valt volgens Don Hipolito wel mee. Alleen dealers van concurrerende kartels worden vermoord.

De Limoenen van Don Hipolito

Dr. Teun Voeten is antropoloog en oorlogsfotograaf, gepromoveerd op het Mexicaanse drugsgeweld. Voor GeenStijl berichte hij eerder al uit Odessa en de VS. Nu keert hij terug voor een 4-delige reportage over de narco-staat der narco-staten (Mexico dus, niet Nederland). Dit is deel 1. Hier deel 2, deel 3 en deel 4.

Gieren scheren laag over de limoenplantage van Don Hipolito. In zijn gepantserde auto glijdt hij langzaam tussen de boompjes. ‘Als de wind goed staat, kan ik de geur van de meth labs ruiken,’ zegt hij. Don Hipolito stopt af en toe om een sappige limoen te bekijken, snuift aan een bloesem. Hij lacht als ik hem vertel dat een limoen bij ons wel tien pesos kost, vijftig cent. Daar heb je bij de Don twee kilo voor. 

Naast zijn passagiersstoel ligt een AR-15 bij de versnellingspook. ‘Nee, ik hoef niet zo nodig met mijn geweer op de foto’, zegt Don Hipolito bescheiden. Hij is niet alleen. Een paar meter achter hem rijdt een pick-up van de Guardia Civil, de provinciale politie. Drie agenten, ook met AR-15’s in de laadbak. ‘Ik heb 24 uur beveiliging nodig’, legt Hipolito uit. Zijn vrouw en twee dochters zitten ondergedoken in de VS.

Welkom in La Tierra Caliente, Het Hete Land, een onherbergzame streek diep in de binnenlanden van de staat Michoacán. Terra Caliente heeft zijn naam te danken aan het hete klimaat dat het ideaal maakt voor de kweek van limoenen en avocado’s. Maar het gaat er metaforisch gezien ook heet aan toe. Het binnenland is een lappendeken van territoria van verschillende kartels en bendes en zelfverdedigingsmilities die vaak zelf ook weer ontsporen tot misdaadgroepen. Een lokale journalist uit het Hete Land gaf me ooit een privécollege kartelogie en dreunde de namen van 28 kartels op. Deze zijn in voortdurende staat van oorlog en opsplitsing en ontbinding terwijl ze tegelijkertijd aan de lopende band opportunistische allianties met elkaar aangaan die ze even snel weer verbreken.

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

Terug naar Kensington. Medio september 2022 kom ik weer aan in Philly, zoals geroutineerde reizigers het noemen. Een jaar na mijn eerste bezoek is het territorium der verdoolden en verdoemden alleen maar uitgedijd. Toen gebeurde het vooral op Kensington Aveneu, tussen drie metrostations, af en toe een zijstraatje. Nu is de zombiezone 5 metrostations lang en vier zijstraten diep.  De sfeer is ook harder en aggressiever. Meer ruzie, geschreeuw en kleine vechtpartijtjes. 

Een voorbijganger met wie ik aan de praat raak bevestigt dit. ‘Ik heb het hier op Kensington nog nooit zo erg gezien,’ zegt Pete. Het is een vriendelijk oude zwarte man met nog maar één tandenstomp in zijn mond. Ik nodig hem uit voor ontbijt in een van de zeldzame diners op Kensington. Pete bestel grits, een soort glibberige, grijze havermout maar dan gemaakt van maismeel. Ook nog drie spiegeleieren erbij die hij volspuit met tomatenketchup. Alles lekker fijnparakken en doormekaar husselen! Ik moet me vermannen als hij de brei met een grote lepel naar binen slurpt. Pete was vroeger verslaafd. Aan de meth en hero. Soms drie gram op een dag. Hij kreeg een zoon, zag dankzij God opeens het licht en kickte af. Cold Turkey. Al 44 jaar clean nu. ‘Elke dag bij het ontwaken dank ik de Here dat ik nog leef’, zegt Pete.

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

De opioidencrisis

De opioïdencrisis slaat hard toe in Amerika. In totaal zijn daar sinds het begin van deze eeuw meer dan een half miljoen mensen overleden, een gigantisch aantal. In de Tweede Wereldoorlog sneuvelden er 290.000 soldaten. In 2020 bereikte het dodental het trieste record van 92.000. In 2021 werd dit record gebroken met rond de 110.000 doden. 

De opioïdencrisis is een ingewikkeld verhaal met sociaal-economische, medische, geografische en psychologische dimensies. Sam Quinones publiceerde in 2015 de klassieker Dreamland: The True Tale of America’s Opiate Epidemic. In 2021 verscheen het vervolg van dit boek waar hij ook de destructieve effecten van de crystal meth epidemie meenam: The Least of Us: True Tales of America and Hope in the Time of Fentanyl and Meth. Szalavitz schreef over de sociaalpsychologische dimensie Opioids Feel Like Love. That’s Why They’re Deadly in Tough Times. Ze verklaart hoe opioïden de aanmaak van neurotransmitters stimuleren, die op natuurlijke wijze vrijkomen als mensen een liefdesband aangaan, of het nu moederliefde is of een romantische band tussen minnaars. Het competitieve Amerika is natuurlijk een snoeiharde maatschappij met veel eenzaamheid. Sociale isolatie, verergerd door de coronapandemie, maakte volgens Szalavitz de groep kwetsbaren alleen maar groter en nog gevoeliger voor de verleiding that warm fuzzy feeling uit een potje. Dit is een van de aspecten van het narcokapitalisme, een neoliberaal systeem waarin drugs een onmisbaar accessoire zijn .

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

Ze staan voorover gebukt, met armen die omlaag bungelen, ze strompelen schokkend, in slow motion, zonder te kijken, over de stoep en de straten, ze liggen voor pampus, soms nog met een spuit in de arm, in de goot, tussen geparkeerde auto’s, ze liggen in mekaar gedoken in portieken, ze proberen onder de tong of in de nek te injecteren met behulp van een spiegeltje, ze liggen tussen het vuilnis op straat, met opengesperde benen, neergevallen en in coma geraakt, ze proberen wanhopig nog een adertje te vinden in stukgespoten armen vol open wonden en zweren.        

Welkom op Kensington Avenue Philadelphia. Als het verval van het Westen ergens op een beeldende en dramatische manier wordt geïllustreerd, dan is het wel op dit stukje ellendig Amerika tussen de metrostations Allegheny en Huntingdon Station in Noord-Philadelphia. Vroeger was dit de grootste openluchtmarkt voor heroïne in de Verenigde Staten, waar gebruikers van Ohio tot Florida tot Vermont hun spul kwamen halen. Tegenwoordig is heroïne een zeldzame, dure delicatesse, een organisch natuurproduct, zoals quinoa en havermoutmelk populair zijn in snobistische yuppiekringen. 

Vandaag de dag is alles fentanyl wat de klok slaat op Kensington. Een portie is spotgoedkoop, vijf dollar. Het spul is ook ontzettend sterk, vijftigmaal sterker dan heroïne. Een hoeveelheid van twee milligram, ter grootte van een suikerkorrel, kan al dodelijk zijn. Aanvankelijk gebruikten dealers het om hun heroïne mee te versnijden en sterker te maken. Nu wordt het puur verkocht, of versneden met allerlei tranquillizers die hier op straat bekendstaan als tranc. Soms wordt de fentanyl versneden met carfentanil, een fentanylvariant die honderd keer sterker is en wordt gebruikt in verdovingsgeweren om neushoorns plat te leggen. In feite weet de gebruiker nooit precies wat hij koopt en hoe sterk zijn spul is. Spuiten is een soort Russische roulette geworden.

Dr. Teun Voeten, oorlogsverslaggever en -fotograaf en onderzoeker naar de Mocromaffia, is uit een FB-groep van collega's gegooid vanwege Hebdo-cartoons

De Vulture Club is de grootste Facebookgroep van de internationale gemeenschap van oorlogsjournalisten. Deze werd opgericht door Peter Bouckaert (toentertijd onderzoeker bij Human Right Watch) na de dood van onze geliefde collega’s Chris Hondros en Tim Hetherington, die om het leven kwamen door een granaatinslag tijdens de slag om Misrata, Libië, april 2011. Hun gelijktijdige  dood was een enorme schok voor oorlogsreporters wereldwijd. 

Bouckaert begon de Vulture Club om ons verdriet en rouw vorm te geven, om een hechte groep van oorlogsreporters te maken die met elkaar praktische, informatie en veiligheidsadvies zouden uitwisselen. In tien jaar tijd groeide de Vulture Club tot een forum van bijna 10.000 mensen. Momenteel zijn de meeste VC-leden geen actieve oorlogsjournalisten, maar mensen die op de een of andere manier met de media te maken hebben of dat graag zouden willen.

Twee weken geleden plaatste ik een post om onze collega-journalisten van Charlie Hebdo te herdenken die werden geëxecuteerd door een islamofascistisch doodseskader. Ik liet ook twee onschuldige Charlie-covers zien. 

Enkele uren later kreeg ik een Facebook-bericht van administrator Bouckaert. Hij beschuldigde me van islamofobie en anti-migratie-standpunten. Hij verwees naar het concept van "inclusiviteit,", en hij informeerde me dat mijn post niet alleen was verwijderd, maar dat ik ook verbannen ben als lid van de Vulture Club. 

Dit zijn opmerkelijke beschuldigingen. Rationale religiekritiek op totalitaire interpretaties van een geloof is geen pathologische, irrationele angst. Zoals vele mensen in het Westen ben ik bezorgd over de gevolgen van ongecontroleerde migratie. Inclusiviteit opleggen door mensen met onwelgevallige meningen buiten te sluiten, is een vreemde strategie.

Zelfs nu we nadenken over het hierheen halen van oorlogsmisdadigers, blijft de islam opvallend onbenoemd

Leestip du Jour. Of die inspanningsverplichting om Kalifaatnazi's naar Nederland te halen, die de rechter aan MinPres Rutte heeft opgelegd, nou wel of niet tot resultaat leidt: "Welke beslissing we ook nemen we zullen altijd bloed aan onze handen krijgen. De onschuld van Nederland is definitief voorbij. En dat is niet onze schuld." Waar de Azaanbode en de NPO alle ruimte inruimen voor "deradicaliseringsexperts" en opiniemakers om samen met D'66 en Leo LucaSSen voor de zachte genade van het Nederlandse rechtssysteem te pleiten voor de jihadistische genocideplegers, via het valse sentiment van de "think of the children"-proxy, lezen we op TPO een ter zake relevante tegenduiding van Dr. Teun Voeten, antropoloog en oorlogsreporter met sporen in de modder van menig moordlustig conflict. Omdat dat ene Heilige Hangijzer toch weer onbenoemd om de nek van de olifant in de kamer blijft bungelen: 

"Het idee van verzoeningsrituelen van jihadisten in een Nederlandse moskee (opeens komt islam wel tevoorschijn) is bespottelijk en ronduit cynisch. Verzoening met wie? Met overlevenden van de Yezidi-genocide die naar West Europa zijn gevlucht en hier nog steeds bedreigd worden door jihadisten? Met de Nederlandse bevolking waar een rechtgeaarde jihadist met verachting op neerkijkt? Met de gematigde moslimpopulatie van Nederland die ook niks met hun extreme geloofsgenoten te maken willen hebben, niet in het minst omdat hun gedrag een enorme smet heeft geworpen op hun gemeenschap? [...] * Ons land is gespleten. Terugkerende ISIS-collaborateurs zullen als katalysatoren deze verscheurdheid aanjagen.*"

Noem ons maar realistisch, praktijkgestuurd en werelds, maar als het op oorlogsmisdadigers, radicaal geweld en religieus fanatisme aankomt, luisteren wij liever naar echte veldwerkers als Harald, Brenda en Teun dan naar soft diplomacy suikerbeesten als asiel-advocaat Seebregts en D'66-Kamerlid Sjoerdsma. Dus Rutte, hou die Kalifaatvrouwen uit ons land. En hun koters ook.
Instant Update: Kabinet in hoger beroep tegen We Gaan Ze Halen-uitspraken.